Afscheid van mijn allerliefste vriendin
Als ik wakker word, weet ik binnen enkele seconden weer wat er gisteren is gebeurd. Met een brok in mijn keel loop ik de trap af, doe de deur open en kijk rond. Het is stil. Mijn trouwe vriendin komt niet meer kwispelend op me af met een knuffel in haar bek. Haar speeltjes liggen roerloos op de grond. Jouw mand is leeg. In de keuken staat nog een grote zak brokken die nooit meer zullen worden opgegeten. Met tranen over mijn wangen begin ik jouw spulletjes op te ruimen en schoon te maken. De herinneringen gaan door mijn hoofd terwijl ik je knuffels in de wasmachine stop. Het weekend is niet meer leuk, want we kunnen nooit meer samen wandelen. Ik heb al met andere honden gewandeld, en hoe lief ze ook zijn, het is anders. Ze zijn niet zoals jij, mijn liefste maatje. Onophoudelijk stromen de appjes en telefoontjes met medeleven binnen. Kaartjes in de bus, mensen die langskomen, en zelfs troostbloemen worden gebracht. Het is onvoorstelbaar wat voor impact jij hebt gehad op mijn leven en op jouw omgeving. Iedereen leeft mee met het feit dat jij bent gaan hemelen. “Ooit komt het weer goed. Het verdriet slijt,” zeggen mensen. Maar nu nog even niet. De tafel is veranderd in een bloemenaltaar, met jouw urn in het midden. Jouw halsbandje ligt er liefdevol overheen gedrapeerd. Wat hebben we veel meegemaakt samen. In acht jaar tijd ben je in zevenentwintig landen geweest en heb je gespeeld met talloze mensen. Overal ging je met me mee. En nu voel ik me leeg. Het huis is stil. Geen begroeting meer als ik thuiskom, nooit meer samen wandelen in het bos. De vloer kan ik nog niet dweilen. In het binnenvallende licht zie ik jouw voetstapjes nog staan. Het laatste teken dat jij hier hebt rondgelopen.
Caro