Niemand doet alles goed
Ik heul met de vijand.
Ik heb vriendinnen die veganistisch eten, ik heb zelf een melkveebedrijf en mijn zwager is slager. Ik heb geweldige familie die FvD stemt en even geweldige vrienden die Partij voor de Dieren steunen. In mijn kennissenkring is overigens het hele politieke scala vertegenwoordigd. Van sommigen weet ik het, omdat ze lid zijn van een partij, van anderen omdat we gesprekken hebben over waar we op stemmen.
Ik heul met jouw vijand, hoe dan ook. Misschien ben ik het zelf wel.
Wat me opvalt is dat de liefde die ik voel voor al die mensen om me heen, allemaal echt is. Met allemaal leef ik mee als ze verdriet en pijn hebben. Door dingen van vroeger, en door dingen van nu. Soms verklaart het voor mij zelfs enorm wie en hoe ze zijn. Voor allemaal ben ik ook blij als ze lekker in hun vel zitten en het goed met ze gaat.
Van iedereen vind ik trouwens ook wat. En ik stel ook vraagtekens bij mezelf. Als ik mijn veganistische bril opzet en door onze stal loop, stel ik mezelf de vraag of we goed doen aan wat we doen. Als ik spreek met een vaste klant voor onze rauwe melk, vraag ik me hetzelfde af en is het antwoord ineens anders van toon. Als ik een gesprek voer met mijn PVV-stemmende kennis, dan vraag ik me af of zijn onvrede universeel is binnen de PVV kiezers.
Als ik een collega-boerin hoor over de moeilijkheden van haar kalveren bij de koe houden, voel ik me gesteund dat idealen in de praktijk brengen keihard werken kan zijn.
Door goede gesprekken, een klein gesprekje, samen ouwehoeren, door discussies met schuring, door fouten, op de teentjes getrapt zijn, door respect, leer ik heel veel over mijzelf en de ander. Het heet Mijn Leven. Waarin ik elke dag weer heul met verschillende vijanden. Waarin niemand het helemaal goed doet. Maar we toch dichtbij elkaar zijn.
Ellen runt met Ben en haar ouders de Impactboerderij in de Hoeve. Met rauwe melk te koop en rauwe verhalen te delen.