Haaksbergen, 24 december 1963.
De hele dag hadden mijn broer Gerrit (toen 19 jaar) en ik (toen 13 jaar) met de auto bestellingen voor de kerstdagen rondgebracht, die mijn moeder, met behulp van vele anderen, in de keuken van hotel Centraal had klaargemaakt.
Het ging hierbij om diverse salades, puddingen, drank en belegde broodjes enzovoort. Eerste kerstdag was het hotel gesloten en dat betekende dat mijn broer en ik de hele dag met mijn ouders konden optrekken en bijvoorbeeld tegelijk aan tafel konden om te eten.
Iets wat 2 keer per jaar mogelijk was n.l. eerste kerstdag en eerste paasdag. Gerrit en ik vonden het fijn op deze wijze een bijdrage te kunnen leveren zodat om ongeveer 17.00 uur de deur van hotel centraal op slot kon. Even voor vijf uur die middag brachten wij de laatste bestelling weg en als we dat gedaan hadden begon de voor ons mooie tijd met onze ouders. De bestelling bestond uit een grote opgemaakte schaal met Zalmsalade , die op de achterbank van de auto neergezet was en een nog grotere schaal met huzarensalade die ik op mijn knieën liet rusten.
Mijn broer reed de auto en ik zat ernaast. De bestelling was voor de familie Odink, wonende aan de Hengelosestraat. Wij reden vanaf de markt via de Eibergsestraat door de Lansinkstraat toen mijn broer nogal fors remde. Ik was hier niet op berekend en de huzarenschotel tuimelde van mijn knieën af op de grond en was geheel verwoest. De familie Odink had ons verteld dat ze om 18.00 uur met de voltallige familie aan het kerstdiner zouden beginnen.
Gerrit reed hals over kop terug naar Centraal. De lichten waren al uit en de mensen vertrokken. Via de achterkant konden we naar binnen en troffen mijn moeder aan die in de keuken nog (zingend) aan het opruimen was. Toen ze mij zag wist ze meteen hoe laat het was.
Ze bleef bijzonder rustig en Ik werd naar boven gestuurd om mij te wassen en andere kleren aan te doen. Terwijl ik dat deed, was het haar gelukt een nieuwe schotel voor elkaar te maken, die we vervolgens , samen met de zalmsalade, die heel gebleven was, alsnog naar de familie Odink konden brengen. Dat gebeurde om 5 minuten voor 6. Uiteindelijk een goed einde aan het slot van een toch al hectische dag.
Jan Wibbelink