Wonder
Hij dacht dat hij er nooit vanaf zou komen…
Al 45 jaar rookte hij, een vriendelijke zestiger met de nodige levenservaring en een hond als gezelschap, gemiddeld 20 sigaretten per dag. Na meerdere vergeefse stoppogingen, had hij zich er bij neergelegd dat hij tot zijn dood zou blijven roken. Maar toen bij een controlefoto, per toeval een vlekje op één van zijn longen werd gevonden, kreeg hij de schrik van zijn leven; dit kon wel eens het begin van het einde zijn! Hij kreeg verdere onderzoeken en wat bleek? Het verdachte vlekje was niet meer te zien?!
Grote opluchting was het gevolg, maar de schrik zat er bij hem dusdanig in dat zijn motivatie om te stoppen het won van zijn routinegedrag. Hij zocht hulp in de huisartspraktijk. Daarbij gaf hij mij, als praktijkondersteuner, meteen al aan dat hij niet in staat was om ineens te stoppen met roken. Zijn motivatie gaf hij een 9 en de slagingskans durfde hij niet hoger in te schatten dan een 6,5. Hij had het immers al vaker geprobeerd.
In de daarop volgende weken minderde hij het aantal sigaretten naar 12 per dag en daarna in kleinere stappen verder naar 4…totdat vaderlijke zorgen en een zware hernia zijn motivatie flink op de proef stelden. Uit frustratie, verveling en als afleiding en troost was hij meer gaan roken, waardoor hij zich vervolgens weer schuldig voelde. Ik stelde hem voor om een positieve draai te geven aan zijn huidige nare situatie, door nu een stopdatum te plannen. Hij dacht even na en vond het eigenlijk ‘nog niet zo’n gek idee’. Met een stopdatum in zicht en voorzichtig positief gestemd nam hij afscheid.
De volgende keer dat ik hem sprak waren zijn rugklachten verminderd en was hij sinds anderhalve week gestopt met roken. Het ging met vallen en opstaan, maar hij was trots dat hij al zover was. Zes weken na de stopdatum gaf hij aan dat het eigenlijk ‘best meeviel’. Hij kreeg veel positieve reacties. Inmiddels zijn we een paar maanden verder. Een half jaar geleden zou hij niet geloofd hebben dat hij nu al enige tijd gestopt is. Voor hem is dit een wonder.
Zo blijkt maar weer dat we soms in staat zijn om meer te bereiken dan we hadden gedacht. Soms kunnen we het alleen en soms hebben we daarbij hulp nodig. Het is fijn dat de nodige hulp dan gevraagd en geboden kan worden. Soms komen wonderen op ons pad en soms maken we ze, wonder boven wonder, zelf.
Brigitte Baumeister