Column Caro Woudstra

Meloen

Als doorgewinterde reiziger kom ik niet vaak meer voor verrassingen te staan. Ik ben niet meer onder de indruk als er voor mijn neus een geit geslacht wordt, weet snel oplossingen te vinden als ik onverhoopt in een rampgebied terecht kom en ik ben een kei in afdingen en onderhandelen.

Maar dat laatste is me vorig jaar nogal mis gegaan. Tweeduizend kilometer achter het stuur zitten en drie dagen rijden begon me lichtelijk op te breken. Geen airco in een hitte van meer dan dertig graden maakten het er allemaal niet makkelijker op. Ik weet het: het zijn luxeproblemen. Maar luxeproblemen zijn ook problemen.

Vlak na het passeren van de grens zag ik een meloenenkraam staan. Bij de gedachte een hap te zetten in het sappige rode vruchtvlees liep het water me in de mond. In een nanoseconde zette ik de camper aan de kant van de weg en liep recht op mijn doel af.

De meloen werd op de weegschaal gelegd, de verkoper wees naar het getal op de weegschaal en ik betaalde. Een beetje onwennig omdat het alweer de derde valutasoort was in een paar dagen tijd waarmee ik moest betalen. In een nanoseconde had ik een meloen gekocht en ik reed weer verder.

En toen gebeurde het. Ik ging rekenen. En rekenen, en nogmaals rekenen. Het klopte niet. Het getal op de weegschaal kon nooit het bedrag geweest zijn. En op het moment dat ik ten volste realiseerde wat ik voor de meloen had betaald, werd ik koud en warm tegelijk. Vijftig euro! Ik had gewoon vijftig euro voor die rotmeloen betaald! Hoe kon mij dit nou overkomen? Ik was al te ver om terug te gaan en verhaal te gaan halen dus begon ik te broeden op een plan.

De enige zinnige optie was om de pitjes te bewaren. Daar ging ik nieuwe meloenen van kweken en die zou ik verkopen. Dan had ik zo mijn geld er weer uit. Mijn lief heb ik niets verteld. Het enige wat ik zei toen ik ’s avonds de meloen in stukken sneed was: ‘Bewaar de pitjes maar schat, die ga ik thuis planten’. En dat deed hij. Nog nooit heb ik zo’n exclusieve meloen gegeten. Eén euro per hapje.

Dit jaar heb ik twintig pitjes gepland. Daarvan zijn er zeven uitgekomen. Zelden heb ik met zoveel aandacht de planten verzorgd en jawel, na een tijdje vormden zich bolletjes die uitgroeiden tot meloentjes. Meloentjes inderdaad want ze bleven klein. Hooguit een doorsnede van zeven centimeter. Vijf heb ik er geoogst. Onverkoopbaar. Het zijn net van die mini ‘snoepmeloentjes’. Misschien wel een gat in de markt. Ooit heb ik die meloen er weer uit.

Caro