Column Ellen Temmink

Je zult het nooit voor iedereen goed doen

Ik krijg er de kriebels van, van mensen die denken te weten wat jij moet doen of laten. Het is een mooie zomeravond en de buurman is bij ons op bezoek. ‘Waar sta je over twee jaar?’ vraagt hij opnieuw met dubbele tong. Hij stelt de vraag voor de derde keer.

Met mijn eerste uitgebreide antwoord was hij niet tevreden. Het tweede antwoord kwam ook niet door de inspectie en nu heeft hij misschien wel bereikt waar hij op uit was: ik ben geïrriteerd!

“John, je hoéft niet precies te weten waar je over twee jaar staat! Natuurlijk is het belangrijk dat je een bepaalde visie hebt en een richting om te gaan, maar je toekomst is nou eenmaal niet in beton gegoten! Het is vooral belangrijk om te leren dromen en te leren bijsturen. Ik ga geen loze uitspraken doen, omdat jij die per se wil horen. Wat wil je überhaupt van me horen?”

Hij neemt een slok van zijn biertje en hij antwoordt: “je moet toch weten waar je staat over twee jaar! Ik weet waar ik wil staan over twee jaar.”

Zo zo, meneer weet waar hij wil staan over twee jaar. Ik weet dat ik er eigenlijk verder niet op in moet gaan, maar toch moet ik die neiging flink onderdrukken. Ik rol met mijn ogen, kijk mijn vriend aan en ik zucht. De buurman stelt me een – eigenlijk best mooie – vraag, maar is vervolgens niet tevreden met het antwoord. Wanneer doe je het dan goed? Nou, niet!

Wat ik waarschijnlijk ook zou zeggen, grote kans dat meneer John de buurman het toch wel beter geweten. Het is zo’n discussie die eigenlijk niet te winnen valt.

“Weet je John, vraag mij over twee jaar nog maar eens waar ik sta.”