Column Ton Rijswijk
Het Italiaanse verdienmodel
Op vakantie in Italie ben ik even los van De Haaksbergse politiek en allerlei vrijwilligers-verplichtingen. Maar eind deze week weer terug en dan kan ik mijn hart weer ophalen: want pittige dossiers: wel of geen zoutwinning (waarvoor Han ten Broeke werd “ingevlogen”), de definitieve indiening van het Marktplan en de beslissing rond de windmolens. Het zijn thema’s die de gemoederen zullen bezighouden. Maar ik geniet nu nog van Toscane. Aan de kust bij Pietrasanta om precies te zijn. Een mooie combinatie van cultuur en strand. Want plaatsen als Lucca, Pisa en Florence liggen binnen handbereik. Helaas zijn Cinque Terre, Siena (notabene de geboortenaam van mijn echtgenote) en San Gimignano wat te ver voor een dagtochtje heen en weer. Lucca en Florence (Firenze} blijven heel bijzonder, Pisa vind ik nog steeds niet zo bijzonder en al die mensen, die foto’s maken van de nog steeds scheve toren, die ze zogenaamd terugduwen, beginnen een beetje te vervelen.
We verbazen ons hier vooral over het typische Italiaanse “verdienmodel” op de stranden. Want dat is, voor zover ik weet, ongeëvenaard! Vrijwel alle stranden langs de Italiaanse kust (en dat zijn heel veel kilometers) zijn verpacht. Aan grote hotels of aan afzonderlijke pachters, die hun “plekken”(zitstoel, ligstoel, ligbed en parasol) verhuren aan passanten of bezoekers van de kleinere hotels. “Losse” dagprijs ligt in het hoogseizoen gemiddeld rond de € 40, een abonnement via ons hotel kost voor 14 dagen € 210. In Italie is dit dus heel gewoon, de mensen zijn eraan gewend en de toeristen hebben geen echte keuze (er zijn hier en daar wel kleine stukjes vrij strand zonder voorzieningen).
Het is even wennen (ik persoonlijk ken Italie al wat langer), maar uiteindelijk ook wel weer comfortabel, want je hoeft hier niet zelf met strandstoelen en zo te slepen. En het hotel is meestal op loopafstand. Ik stel ook vast, dat wat de pachter van deze strandpercelen in een half jaar verdient een zeer behoorlijk jaarinkomen oplevert. Maar ik ben toch blij, dat we dit verdienmodel niet kenden van het Scheveningse strand, waarop ik vele jaren gebivakkeerd heb of van het Rutbeek, waar een voordelige jaarlijkse parkeerkaart volstaat om van de zon te mogen profiteren.
