Ingezonden: Bosperceel waar honden vrijuit kunnen rennen

Financieren vanuit de pot hondenbelasting

Loslopende honden in het buitengebied, een zorg voor natuurorganisaties, maar óók voor boeren. Met name vanwege het besmettingsrisico met neospora voor hun koeien. Hun idee: gebruik als gemeente Haaksbergen het potje ‘hondenbelasting’ (ook gesponsord door bewoners van het buitengebied!) om een bosperceel in te richten als losloopgebied.

Hondenpoep in de wei, het is boeren een doorn in het oog. In de uitwerpselen kan namelijk de neospora-parasiet zitten. Door het eten van gras (vers, ingekuild of in balen) kan een koe besmet raken met neospora. Een nauwelijks waarneembare infectie met erg vervelende gevolgen. De kans dat een drachtige, geïnfecteerde koe haar ongeboren kalf verwerpt is heel reëel. Voor de boer een flinke schadepost: het verlies van een kalf én verminderde melkproductie.

Nou verschijnt ook op het platteland, het leef- en werkgebied van boeren en andere buitenmensen, de controleur van de hondenbelasting. Niet dat de boerenstand tegen hondenbelasting is. Maar boerderijhonden komen doorgaans niet buiten het eigen erf. Zij bewaken ‘hun’ domein en veroorzaken geen overlast in de openbare ruimte. Omgekeerd zijn er wel mensen die hun hond doodleuk uitlaten in een weiland, het eigendom van een boer. En vraagt deze de hondenbezitter vriendelijk weg te blijven uit de wei, dan levert dat soms brutale, respectloze reacties op. Zoals ‘waar bemoei je je mee?’ of ‘bewijs maar eens dat deze wei van jou is’. Dat is niet zoals het hoort, hoewel volgens de boeren het gros van de mensen zich wél netjes gedraagt.

Vanuit het potje ‘hondenbelasting’ worden binnen de bebouwde kom mooie voorzieningen gerealiseerd: hondenuitlaatplekken, poepbakken, speelveldjes. Maar waarom gebeurt er niets in het buitengebied vraagt een clubje boeren zich af. Want ook zij ‘sponsoren’ dit belastingpotje. Wat ze voorstellen is: raster een stuk bos van twee, drie hectare af, waar honden vrijuit kunnen rennen. Aan de rand van het dorp, niet té ver weg, en dus makkelijk toegankelijk.

Ook zien zij een rol voor de gemeente weggelegd om – tegelijk met de aanslag hondenbelasting – info te verstrekken over waarom weilanden géén losloopplek zijn voor honden (net als trouwens natuurgebieden). Want vaak is het meer onwetendheid dan onwil van de hondenbezitter.

André Damveld