Column Caro Woudstra

Geniaal!

Voor mijn opleiding moest ik ooit stage lopen in een verpleeghuis. Omdat ik elke afdeling moest hebben meegemaakt, kwam ik op een dag op de gesloten afdeling voor dementerenden terecht. De visie was dat de bewoners overal mochten komen. Dus ook op de kantoren en andere werkruimtes die daar waren. Het is voor een dementerende immers onbegrijpelijk dat je wel in de ene kamer mag komen maar niet in de andere kamer. Dat geeft alleen maar onrust.

Zo gebeurde het op een gegeven moment dat we een overleg hadden. Er zouden cliënten worden besproken en al mijn collega’s zaten klaar om te beginnen. Op dat moment kwam er een bewoner binnen en ging er gezellig bij zitten, schonk zichzelf koffie in en pakte een koek die iemand als traktatie had meegenomen en wachtte verwachtingsvol af op wat er komen zou. Maar wij keken elkaar aan omdat we niet precies wisten wat we met de situatie aan moesten. Wegsturen kon niet. Dat gaf alleen maar onrust maar erbij blijven zitten kon ook niet omdat er nogal privacygevoelige informatie over tafel ging. Een beetje ongemakkelijk werd ik ervan.

Plotseling stond er een door de wol geverfde collega op, klapte in zijn handen en riep: ‘Wie helpt mij even mee met de afwas?’ De bewoner stond als door een wesp gestoken op en kneep hem er ‘ongezien’ tussenuit. Precies zoals ik vroeger als kind ook wel eens deed als ik een rotklusje moest doen.

Geniaal opgelost! Achteraf een van mijn waardevolste momenten van mijn stage. Heel veel zaken zijn op te lossen of voor elkaar te krijgen door om te denken. Op een andere manier met een probleem omgaan maakt dat het  onmogelijke ineens mogelijk wordt.

In de loop van de jaren heb ik er al veel mee bereikt.

Nu nog een oplossing voor de rest van de wereldproblemen. Daar is wat meer voor nodig dan een
beetje om kunnen denken.

Caro