Column Caro Woudstra

De Beste

Nog niet zo lang geleden was ik op een school ergens in Twente. Het zag er op het eerste gezicht heel gezellig uit. Leuke kleuren en aangenaam ingericht. Totdat ik aan de wand levensgroot afbeeldingen zag van leerlingen die een prijs hadden gewonnen omdat ze ergens goed in waren. De beste van Nederland waren geworden of andere wedstrijden hadden gewonnen met hun vaardigheden.

Dat is leuk maar niet heel erg belangrijk. Sterker nog, ik vond het verschrikkelijk.

Hoe moet het zijn voor leerlingen die elke dag moeten ploeteren om hun vakken te halen terwijl je het thuis moeilijk hebt? Hoe moet het zijn om ziek te zijn en te weten dat je nooit in de ‘wall of fame’ terecht komt omdat je gewoonweg nooit de beste zult worden omdat je elke dag moe bent?

De beste ergens in worden in iets overkomt hooguit 0,1% van de bevolking. Zelfs als je thuis geen moeilijkheden hebt en gezegend bent met een gezond verstand gaat het je dus nooit lukken om ergens winnaar in te worden. De grootste groep wordt vergeten. Dat zijn de mensen die ook hun best doen maar gewoon niet meer in hun mars hebben. Of misschien wel andere interesses in hebben.

Als je ergens goed in bent heb je een talent maar helaas zegt dat niets over je intelligentie of je sociale vaardigheden en al helemaal niet of je gelukkig bent.

Iedere ouder hoor ik altijd roepen dat het niet uitmaakt wat zijn kind later gaat doen. ‘Als het maar gelukkig is’. Waarom zijn er geen prijzen voor leerlingen die gewoonweg gelukkig zijn op school? Ik heb mijn hele schooltijd gebruikt om te keten, plezier te maken, streken uit te halen, te leren zoenen en oh ja, ook nog een beetje geleerd over wiskunde en geschiedenis.

Als er een prijs zou bestaan voor de leerling die het meest plezier heeft gehad op school, zou ik best wel eens in aanmerking kunnen komen voor de hoofdprijs en die zou ik dan delen met alle leerlingen die niet in de ‘wall of fame’ hangen.

Caro