Column Caro Woudstra

Kindertijd!

Bij tijd en wijle komen mijn neefjes en nichtje logeren. Dat is voor mij totale onthaasting. Niet bezig hoeven zijn met ingewikkelde werkvragen maar gewoon de hele middag samen met mijn jongste neefje een Disney puzzel van vijftig stukjes in elkaar zetten. Er komt een innerlijke rust over mij heen als ik mij alleen maar bezig hoef te houden met spullen opruimen, monden afvegen, boterhammen smeren, knutselen en kindervragen beantwoorden. Vooral dat laatste. Mijn neefje kletst honderduit en laat mij de wereld vanuit kinderperspectief zien.

Terwijl ik hem uitleg dat mensen van sommige bacteriën ziek kunnen worden vraagt hij zich af of bacteriën zelf ook ziek kunnen worden. Dat is een goeie en daar heb ik zelf ook nog nooit over nagedacht. Waarom zouden wij als mensen geen bacteriën ziek kunnen maken als het andersom ook kan.

Kindergesprekken vind ik fascinerend. Mijn nichtje vertelt over dat zie iemand kent met ‘syndown van drome’ (syndroom van Down) en vervolgens over hoe ze daarmee omgaat als ze iemand tegenkomt met het ‘syndown van drome’. Goudeerlijk fluisteren ze mij soms hun grootste geheim toe in mijn oor. ‘Ik heb een keer een chocolaatje gehad terwijl ik mijn tanden al gepoetst had…’ om vervolgens elkaar allebei met de hand voor de mond en een zeer betekenisvolle blik aan te kijken en daar dan heel ondeugend om gaan lachen.

Ik hou van de kinderwereld waarin alles nog nieuw is. Voor mij een eenvoudige wereld maar voor kinderen een soms nog onbegrijpelijke wereld. Met een collega reed ik eens terug naar huis. We waren naar een congres geweest over toekomstgerichte zorg en met een hoofd vol informatie verzuchtte ik hoe heerlijk het was toen ik allen nog maar een krantenwijk had. Mijn universitair opgeleide collega zuchtte dat ze af en toe gewoon een baan achter de kassa zou willen hebben. Soms verlang ik terug naar een klein en overzichtelijk leven. Een leven dat niet groter is dan je ouders die voor je zorgen, drie vriendinnen en af en toe een verjaardagsfeestje. Een leven waarin niemand nog dood ging en waarin je nog geen beslissingen hoefde te nemen over hypotheken. Kinderen brengen mij af en toe even terug in die wereld en dat is genoeg. Want als ik moet kiezen ben ik blij dat ik het geschopt heb tot een zelfstandig functionerend individu. Tegen mijn neefje en nichtje zeg ik altijd: ‘Als je groot bent mag je alles!’ en dan neem ik ze even mee in mijn grote mensen wereld waarin je zelf mag weten hoe laat je naar bed mag gaan en dat je net zoveel chocola kunt eten als je wilt. Ook al heb je je tanden al gepoetst.

Caro