Column Ton van Rijswijk

Huisvesting

Het nieuws over de twee Enschedese meisjes, die hun ouderlijk huis moeten verlaten, nadat hun moeder overleden was, heeft alle nationale media gehaald inclusief de praatrubrieken op TV. Terecht was er verontwaardiging, want het zal je maar gebeuren. En het kan je gebeuren, omdat de regels kennelijk zo zijn, dat je minimaal 23 jaar moet zijn om zelfstandig een woning te kunnen huren. Wist ik niet, u waarschijnlijk ook niet. Even afgezien van de vraag of je ook een eigen inkomen dient te hebben om een woning te kunnen betalen. Een woningcorporatie moet alle woningen wel kunnen exploiteren natuurlijk. Als dat niet lukt op basis van het inkomen van de huurder, is er altijd nog een mogelijkheid om huurtoeslag te krijgen, maar n dit geval was dat kennelijk geen oplossing. Mijn hart zegt, dat dit soort situaties eigenlijk tot een uitzonderingsbepaling zou moeten leiden en zo’n wet moet er dan maar komen. Er zijn zelfs partijen, die hebben toegezegd zich daarvoor te zullen inzetten. Laten we hopen, dat dit snel voor elkaar komt. Helaas kun je niet alles en alle “zich eventueel voordoende situaties” vooraf in de wet regelen. Dat betekent, dat je soms de wet zult moeten aanpassen. En soms, of misschien wel vaak, moet de verantwoordelijke instantie beslissen in de “geest van de wet”. Of zoals dat ook wel heet: “naar de menselijke maat”. Helaas hebben instanties daar vaak moeite mee. De toeslagenaffaire heeft dat onverbiddelijk in beeld gebracht.

Intussen maakt de trage gang van zaken bij de kabinetsformatie mij niet optimistischer over het “heruitvinden of herontdekken van de menselijke maat”. Maar het moet wel, want die zijn we in ons toch zo sociaal genoemde land, in sommige opzichten volledig kwijtgeraakt. Kijk naar de alsmaar stijgende inkomensverschillen, de structurele woningnood, de arbeidsmarktonzekerheid, het vraagt allemaal om een krachtdadige en visierijke regering, die in de eerste plaats “de menselijke maatlat” hanteert en iedereen kansen biedt.