Column Ton van Rijswijk

Haaksbergen geeft niet het voorbeeld

Na 75 jaar Den Haag woon ik nu bijna 4 jaar in Haaksbergen, maar ik moet mijn mening, dat het hier zo allemaal zo gemoedelijk en tolerant is, corrigeren. Nou laten we zeggen nuanceren. Er is nog hoop dus. Wie, zoals ik, de gemeenteraadsvergadering op 29 maart gevolgd heeft en ook kennis genomen heeft van de voorafgaande discussie, kan maar tot één conclusie komen: de sfeer van de politiek en de inspraak in Haaksbergen is een kopie van die van het Binnenhof. Geen hoog niveau en niet inspirerend. Ik heb het over het dossier “de Brem”, in welk wijkdeel twee eigenaren van een terrein het voornemen hadden een begeleid wonen project te starten. De weerstand vanuit de wijk is groot, waarbij nogal wat discutabele argumenten op het tapijt werden gebracht. Zeker, de gemeente heeft bij de initiatiefnemers positieve verwachtingen gewekt, heeft ook wat onhandig geacteerd naar de betrokken bewoners, maar dat zou een goede inhoudelijke discussie in de gemeenteraad niet in de weg hebben hoeven te staan. Maar nee, vlak voor de vergadering werden de fracties bestookt met een discutabele advertentie in dit blad, waarin zo ongeveer werd beargumenteerd, dat de “begeleid wonenden” nogal riskant zouden zijn en voor veel onrust en onveiligheid zouden gaan zorgen in de kinderrijke wijk. Wat volgde was een warrige discussie in de gemeenteraad, waarbij het al heel snel niet meer om de eigenlijke inhoud ging, maar om het “elkaar vliegen afvangen, elkaars bedoelingen in twijfel trekken en elkaar woorden in de mond leggen”. Zelfs een citaat, dat een van de raadsleden gebruikte namens iemand, die onder de categorie begeleid wonen viel, werd ernstig in twijfel getrokken. Wat voor lag was een voorstel om te kiezen voor een woonbestemming, waarbinnen begeleid wonen mogelijk zou worden (1). Het alternatief kwam feitelijk neer op: de grond terugkopen van de huidige eigenaren (2). Uiteindelijk stemde de raad (10 tegen 9) voor een motie van CDA en NH, waarin het begeleid wonen als bestemming niet expliciet werd afgewezen (ook niet na verbale uitdagingen van onder meer DAP), maar de woonfunctie beperkt werd tot 9 eenheden. Terwijl men wist, dat de eigenaren meenden alleen met 20-24 eenheden  uit de voeten te kunnen. Een “leuke” opdracht voor de wethouders, een bespreekpunt met de eigenaren. Ik persoonlijk vond de discussie een nederlaag voor iedereen: voor de bewoners van de wijk, voor het college, voor de gemeenteraad, voor de plaatselijke politiek. Participatie, maar zeker formele besluitvorming hoort over de inhoud te gaan en gebaseerd te zijn op inhoudelijke argumenten. En niet op onderbuikgevoel.