Column Caro Woudstra

Landloper

Vakantie in het buitenland gaat op dit moment even niet dus daarom moest ik maar op avontuur in eigen land. Omdat ik een tikkeltje uitdaging nodig heb besloot ik om van Haaksbergen naar Friesland te lopen. Niet in één dag natuurlijk want ik wil ook nog een beetje genieten en om me heen kunnen kijken. Alles is haalbaar als je het maar in kleine stukjes opdeelt.

Een goede route uitstippelen was uiteindelijk meer werk dan de hele tocht lopen. Het is een combinatie van ‘mooie tocht’ versus ‘kilometers maken’ geworden. Alleen over de fraaie routes lopen zou me minstens zes weken hebben gekost en als ik voor snelle kilometers had gekozen dan zou ik het wel in één dag hebben gehaald maar dan moest ik wel langs de snelweg. Alles draait om keuzes maken.

Afijn, je doel bereiken begint altijd met een eerste stap. Het eerste stuk was bekend territorium maar nu ik hier voor de verandering eens lopend doorheen kwam was ik verrast over de leuke winkeltjes, verborgen parken en verrassend bijzondere woningen die ik op de fiets nooit was tegengekomen.

Naarmate de tocht vorderde veranderde het accent van de mensen en de huizenbouw. De vroeger strak begrensde dorpen en steden vloeien nu min of meer in elkaar over en over een aantal jaar weet niemand meer waar Slagharen eindigde en Hoogeveen begon. Hoe noordelijker ik kwam hoe duidelijker de grenzen van de dorpen nog waren. Tussen de kerktorens lag kilometers vlak land.

Het moet een vreemd gezicht zijn geweest voor de fietser die me inhaalde. Een vrouw met verwilderd haar op wandelschoenen in een stuk niemandsland waar je tot de aan de horizon kon kijken. Lopend in een aan flarden gescheurde roze jas waar donsveertjes uitkwamen (ja, ik was in de bramenstruiken blijven haken terwijl ik zéker wist dat ik erdoor kon). In zichzelf mompelend hoe mooi de zonsondergang was. Haar armen strekkend en zich verbazend over de hoeveelheid ruimte om haar heen. Als je geen pleinvrees had dan kreeg je het hier wel. De fietser leek niet verbaast. Ik daarentegen wel want het was al even geleden dat ik een levende ziel had gezien. Ik schrok me zogezegd rot en hield gelijk op met mijn rondedansje met gespreide armen.

Nog even bleef ik naar de zonsondergang kijken. Niet te lang. Want zoals het bekende spreekwoord zegt: ‘de zon gaat niet onder voordat hij geschenen heeft’.

Caro