Column Caro Woudstra

Zwart Wit

Nog niet zo lang geleden kraaide er geen haan naar als er een blank Nederlands gezinnetje in een reclame te zien was van een of andere reisorganisatie of een televisiemerk. Totdat er een paar mensen waren die vonden dat zij zich niet konden identificeren. De samenleving moest inclusiever worden en er moesten meer mensen met een donkere huidskleur op tv te zien zijn. Terecht of onterecht, ik begon ineens wel erg veel donkere mensen op tv te zien. Veel meer dan ik normaal gesproken op straat zie. Tenzij je natuurlijk in Amsterdam of Rotterdam woont maar die steden zijn nou eenmaal niet representatief voor de rest van Nederland.

In reclames werden combinaties gemaakt van een negroïde vader met een blanke moeder. Of een Aziatische man die getrouwd was met een negroïde man. Er werd buitenproportioneel gemengd en geroerd. De leukste combinaties van gezinssamenstellingen waren er ineens te zien. Alle ‘minderheden’ kwamen aan bod. De reclamefolders zijn overspoeld met donkere modellen. Zoveel dat ik mij afvroeg of ik per ongeluk een folder die bestemd was voor Kenia in de bus had gekregen.

Hoe meer de nadruk werd gelegd op huidskleur en afkomst, hoe meer mij de huidskleur en afkomst op ging vallen. Een tijdje geleden stond ik hier nooit bij stil maar nu ging ik er eens even goed op letten.

Ineens viel me wat op. Er was één combinatie die nooit te zien was in de media. Door het niet te laten zien werd hier juist de nadruk op gelegd.

Het was de combinatie ‘vrouw met hoofddoek/moslima’ getrouwd met een blanke man met een Nederlandse achtergrond. Of twee lesbische moslima’s die samen in een Ikea huis wonen. Nooit gezien als ik de folder opensloeg.

Die combinaties zijn er toch echt wel. Ik ken ze persoonlijk zelfs. Maar waarom wordt deze combinatie nooit in een tv reclame getoond? Ligt het te gevoelig? Ik vraag me af of de wens naar meer inclusiviteit wel breed gedragen wordt als op bepaalde combinaties kennelijk een taboe rust. Wat zegt dát eigenlijk over inclusiviteit?

Ook mensen met een beperking mis ik nog wel eens in de media. Nog nooit heb ik in de reclamefolder van de Bonprix een model in een rolstoel gezien. En die mensen zijn er toch echt wel hoor.

Als je voor een inclusieve samenleving wilt gaan dan zul je daar in alle opzichten voor moeten gaan.

Ik wacht nog op de eerste tv reclame waarin een moslimman, getrouwd met een man met Nederlandse achtergrond die in een rolstoel zit, een rookworst aanprijst.

En als je dit raar of buitenproportioneel vindt moeten we maar snel weer terug naar een iets meer representatief beeld van onze Nederlandse samenleving.

Caro