Column Caro woudstra

Zwaaicontacten

Naast alle soorten contacten die je met mensen kunt hebben, is er één contact vaak erg ondergewaardeerd maar zeker niet onbelangrijk. Dat is het zwaaicontact.

Hoe het is begonnen weet ik niet meer maar elke morgen als ik naar mijn werk fiets, dan fietst er in tegenovergestelde richting aan de overkant van de straat een man richting Haaksbergen. Ik denk dat hij ermee is begonnen. Opeens stak hij in het voorbij fietsen een hand op en ik zwaaide terug. Sindsdien zwaaien we elke ochtend naar elkaar. We kennen elkaar niet, hebben nog nooit een woord gewisseld maar we wuiven wel naar elkaar.

Zo heb ik heel veel zwaaicontacten opgedaan de afgelopen jaren. Sommige zijn ontstaan doordat ik iemand aanzag voor een bekende en enthousiast begon te zwaaien. Dichterbij gekomen bleek ik diegene niet te kennen maar sindsdien groeten we elkaar. Verreweg de meeste mensen naar wie ik zwaai, ken ik vaag of ik groet ze omdat ik ze bijna dagelijks tegenkom als ik de hond uitlaat.

Mensen die voorbij mijn huis komen kijken altijd even naar binnen en steken dan hun hand op en ik wuif terug. Dat vind ik leuk. Ik hou van zwaaien. Dat geeft me het gevoel dat ik gezien word en ik zie de ander die heel even in mijn leven voorbijkomt.

Zwaaicontacten zijn de decoratie van mijn leefomgeving. Van zwaaien word ik blij en maakt dat ik me thuis voel waar ik woon.

Op een dag mis ik de fietser als ik naar mijn werk ga. Ik merk dat ik op een bepaald punt al ga kijken of hij eraan komt. De komende weken spoken er steeds meer vragen door mijn hoofd. Zou hij een auto hebben gekocht? Of zes weken op vakantie zijn in Turkije? Misschien is hij ziek? Een andere baan misschien? Hoewel we nog nooit een woord hebben gewisseld en ik geen idee heb hoe hij heet, mis ik hem toch een beetje.

Dan ineens, uit het niets, is hij er weer. Met een grote glimlach zwaai ik hem, net iets te enthousiast, van verre al tegemoet.

Caro