Column Caro Woudstra: Omdenken

Jongens van twaalf, dertien jaar laten knutselen is meestal geen succes. Maar laat ik dat nou net leuk vinden. Het is voor mij de uitdaging hoe ik dit wel voor elkaar kan krijgen.

Van de supermarkt had ik knutselplaten van huisjes verzameld die ingekleurd moesten worden, uitgeknipt en in elkaar geplakt. Geen jongen van die leeftijd die dat nog gaat doen. Daarom stelde ik voor om een dorp te bouwen waarop een meteoriet neer zou vallen. Het hele dorp zou in vlammen opgaan. ‘Met echt vuur?’ vroegen ze gretig. ‘Ja, met echt vuur’.

De kleinste kreeg de rol van brandweerman toebedeeld. Hij nam zijn rol en verantwoordelijkheid bloedserieus en liep met een gietertje door de tuin te rennen. Op veilige afstand van de vuurzee.

Zelden heb ik zo ijverig jongens een bouwplaat in zien kleuren, uitknippen en in elkaar zien plakken. Als was in mijn handen zo kneedbaar. Als je maar weet hoe.

Ieder kind moet eens hebben meegemaakt hoe het is om in het aardedonker door een bos te lopen. Een fantastisch spannende ervaring die ze van hun leven niet meer vergeten. Een avontuur waar je mee voor de dag kunt komen bij je vriendjes en klasgenoten. Daar gooi je hoge ogen mee.

En zo geschiedde. Mijn neefje van tien zag het wel zitten om met mij mee te gaan.

Het vluchtprotocol werd doorgenomen en de instructies voor als we de boswachter tegen zouden komen. En toen was het laat en aardedonker. Af en toe werden we opgeschrikt door plotseling opvliegende vogels en de wolken dreven voor de helverlichte maan. ’s Nachts is alles enger. Misschien wel iets te eng als je zo klein bent. En als je tien bent dan vraag je niet meer of je de hand van je tante mag vasthouden. Daar ben je dan weer te groot voor. Daarom zei ik op een gegeven moment dat ik het wel een beetje eng vond. ‘Het is misschien een beetje gek’ zei ik tegen mijn neefje, ‘maar ik ben een beetje bang. Mag ik jouw hand vasthouden?’ Daar hoefde hij niet over na te denken. Stevig pakt hij mijn hand vast. Blij dat hij het niet aan mij hoefde te vragen…

De wereld als was in je handen kneedbaar maken en alles naar je hand knutselen is niet moeilijk. Het is gewoon een kwestie van omdenken.

Caro