Column Caro Woudstra: Stress

Een paar keer per jaar doneer ik bloed bij de bloedbank. Voorafgaand aan het ‘aftappen’ vindt er altijd een simpel onderzoekje plaats: HB-gehalte, hartslag en bloeddruk meten. Meestal heb ik een beneden gemiddelde hartslag en een lage tot normale bloeddruk. Zelfs als ze dit meten na een hectische werkdag. De medewerker van de bloedbank viel dit bij mijn laatste bezoekje op. ‘Ik heb nooit stress’ verklaarde ik. Ze ging door met haar werkzaamheden en na een paar minuten vroeg ze: ‘Heb je echt nooit stress? Hoe doe je dat?’ Dat ik nooit stress heb is niet waar. Minstens tien keer per dag heb ik een enorme stresspiek als ik erachter kom dat ik een afspraak ben vergeten, dat de hond heeft gekotst en ik dit moet opruimen terwijl ik tien minuten geleden al weg had moeten zijn en als ik erachter kom dat ik nog moet koken voor veertig mensen omdat ik impulsief heb gezegd dat ik de familiedag wel wil organiseren dit jaar. Omdat ik goed ben in het vinden van creatieve oplossingen duurt die piek dan ook nooit langer dan dertig seconden. Stress is normaal en hoort bij het leven. Sterker nog: zonder stress kún je helemaal niet leven.

Het probleem van stress is dat veel mensen denken dat dit niet normaal is. Alsof je geen stress mag hebben op een dag. Natuurlijk zijn er periodes dat je langdurig spanning kan ervaren. Geldzorgen en ontspoorde kinderen dragen daar zeker aan bij. Het verschilt nogal per persoon hoe men ermee omgaat. De één schreeuwt al dat ze in de stress zit bij een onbeduidend knobbeltje onder de grote teen en bij de ander begint de stress pas als ze op het randje van een faillissement staat, de kat is overleden, een kind is weggelopen en zojuist een nare uitslag bij de specialist heeft gekregen.

Stress is niet het probleem maar hoe je ermee omgaat is vaak het probleem. We zijn met zijn allen in een ‘zalvende’ maatschappij terechtgekomen waarin je eeuwig begrip voor elkaar op moet blijven brengen. Een kritische kijk op de situatie of een weerwoord wordt niet meer geduld. Iemand die een knullige aanrijding met de auto had gehad waarbij hij zelf niet gewond was geraakt wilde onmiddellijk professionele hulp daarvoor en belandde gedeeltelijk in de ziektewet. Ok, de auto was total loss en hij was zelf nogal geschrokken maar die dingen gebeuren nou eenmaal in het leven. Het relativeringsvermogen ontbrak volledig. Stap die auto weer in, onderga je flashbacks, trek er een jaar voor uit en je bent ook weer de oude. Wellicht een van de vele redenen waarom de wachtlijsten zo lang zijn in de geestelijke gezondheidszorg. De wachtlijsten zouden een stuk korter zijn als we elkaar wat meer rechtsreeks in het gezicht kunnen zeggen dat tegenslag nou eenmaal hoort bij het leven en dat je maar even sterk moet zijn om weer die auto in te stappen. Daar is niet altijd professionele hulp voor nodig.
Caro