Column Caro Woudstra
Bioscoopgeluiden
Theater en af en toe naar een filmhuisfilm vind ik hartstikke leuk. Waar ik wat minder mee heb, is dat ik deze ruimte moet delen met volkomen vreemden. Dat is op zich niet zo erg maar veel mensen houden er in mijn ogen volkomen vreemde gewoontes op na. In de buurt ging ik eens naar een theater waar af en toe ook een film vertoond werd. Hoewel ik niet piepjong meer ben, zag ik bij binnenkomst dat ik de gemiddelde leeftijd ver naar beneden haalde. Op zich niet zo erg maar het leek wel een theekransje. Zelfs toen het licht uitging en de film begon bleef men gewoon doorkletsen. Heeft deze generatie dan nooit geleerd dat je je mond moet houden op het moment dat de film begint?
Na een paar keer ‘ssssstt’ te hebben gesist leek het door te dringen dat je op dit moment toch echt je mond moet houden. Maar toen begon het juist. De buurvrouw aan mijn linkerkant moest bij elke scène haar mening ventileren tegen haar vriendin die naast haar zat. ‘Oh, in zulke jurkjes liep ik ook vroeger!’ kraaide ze uit. Een man voor mij begon werkelijk terug te praten tegen de acteurs en ze ongevraagd advies te geven. Een paar jaar geleden ben ik eens in India naar een bioscoop geweest. Dat is een hele belevenis. Iedereen leeft mee en schreeuwt naar het doek als de schurk eraan komt. Voor de helden wordt geklapt en de schurken worden keihard uitgejouwd. Maar we zijn hier niet in India.
Achter mij begon een vrouw in haar tas te rommelen. De krakende zak snoep overstemde het geluid van de film. Kwaaier kun je me niet krijgen. ‘Koop snoep zonder papiertje!’ wilde ik wel roepen maar dat kan nou eenmaal niet in de bioscoop. Het geritsel ging maar door. Waarom moeten sommige mensen toch altijd onophoudelijk gaan zitten snaaien, snoepen en eten bij een film?
Toen er een bekend liedje werd ingezet, zat achter mij iemand ongegeneerd mee te zingen. Heel storend voor de rest van de zaal. Mede omdat ze alle aandacht naar zich toetrok en het was nog vals ook nog. ‘Ga lekker zelf in een film spelen’ dacht ik.
En dan zit er altijd nog iemand in de zaal die vergeten is zijn telefoon uit te doen. Op de meest ontroerende momenten hoor je dan een berichtje binnenkomen. Het moment is daarmee alweer verpest. De persoon in kwestie is vaak zo slechthorend dat die niet realiseert dat het om zijn eigen telefoon gaat.
Je merkt het al: ik moet gewoon niet meer naar de film gaan en dat doe ik ook nog maar zelden. Thuis lekker een film kijken met mijn geliefden om mij heen. Daar kan iedereen snaaien, commentaar geven, meezingen of gewoon in slaap vallen zonder dat iemand zich eraan stoort.
Caro
