Column Ton van Rijswijk
De democratie heeft gesproken
De gemeenteraad nam vorige week een belangwekkend besluit. Ging namelijk mee met de door het college voorgestelde Verklaring Van Geen Bezwaar (VVGB), waardoor in feite groen licht werd gegeven voor het zoutwinningsproject door Nobian. Het was belangwekkend, omdat er een procesbegeleider aangewezen was om het besluitvormingsproces zoveel mogelijk te baseren op complete, onderbouwde en volledige informatie. Ja, ik weet het, sommigen leggen de rol van deze procesbegeleider uit als een “ingreep van bovenaf” of als beïnvloeding. Ik durf met stelligheid te beweren, dat ik daarvan absoluut niets herkend heb in het optreden van Han ten Broeke. Hij heeft hooguit geholpen met het overzichtelijk maken van alle aspecten, die in beschouwing genomen moesten worden bij zo’n complex probleem. Eens te meer is bewezen, dat een functie van gemeenteraadslid niet beperkt is tot 1 avond vergaderen per maand, maar veel meer tijdsbesteding vraagt. En eens te meer is bewezen, dat een zorgvuldig participatieproces ook van andere betrokkenen veel tijd en inspanning vraagt. Ga er maar eens aan staan om ten behoeve van een besluit ruim 1500 pagina’s tekst te moeten doornemen, intensief te luisteren naar allerlei deskundigen en je te verdiepen in materie, waarvoor je de echte expertise mist, maar die je toch probeert te snappen. Wat dat betreft: je kunt afgaan op je gevoel of proberen de kennis, die er beschikbaar is, te begrijpen en in je standpunt te betrekken.
Terecht zei ten Broeke in zijn afsluitende samenvatting net voor de raadsvergadering, dat de manier waarop in Haaksbergen omgegaan is met dit complexe probleem waardering verdient en de basis heeft gelegd voor verdere aanpassing van de mijnbouwwetgeving. Er zijn immers afspraken gemaakt en procedures afgesproken, die niet direct te ontlenen waren aan bestaande wetgeving.
Hoe dan ook heeft dit hele proces bewezen, dat je als politieke partij ook kunt terugkomen op eerder ingenomen standpunten als je kennisneemt van andere, kennelijk overtuigende argumenten. Die wellicht in eerste instantie, om wat voor redenen dan ook niet beschikbaar waren of niet overtuigend duidelijk waren. Het hele debat over de zoutwinning kent natuurlijk twee verschillende gevoelens: tevredenheid en teleurstelling. Tevredenheid, omdat uiteindelijk de democratie zichzelf bewezen heeft en nog eens duidelijk gemaakt heeft, dat ons democratisch stelsel de beste basis is voor besluiten, die uiteindelijk bijdragen aan de vooruitgang van de samenleving. Teleurstelling, omdat een deel van de bevolking (dat deel, dat stevig actievoerde tegen dit project) blijft zitten met het gevoel, dat het besluit niet tegengehouden kan worden. Een ding zal altijd duidelijk blijven: je kunt het niet iedereen naar de zin maken. Dat geldt ook voor de gemeenteraad van Haaksbergen. En voor het college. In het bijzonder geldt ook voor de fracties de vraag: volgen we “blind” het gevoel van onze achterban of nemen we kennis van de feiten en onderbouwde verwachtingen en laten daar onze politieke uitgangspunten op los. Ik meen te mogen vaststellen, dat de meeste fracties het tweede pad gekozen hebben bij dit besluit.
