12:00 Haaksbergen - aangepast om 10:08

‘De laatste machines maakten bijna geen herrie meer’

‘Ik beschouw mezelf nog steeds als Tukker’, vertelt Hens Jordaan (1949) die al jaren in Naarden woont. Hens is de eerste Jordaan die ik uitgebreid spreek. Hij is de zoon van Dick Jordaan (1913-1989), de laatste directeur van de fabriek. In 2009 had Loed Jordaan (1929-2012) – een jongere neef van Dick – niet echt meer de behoefte aan een interview. Hens begrijpt die reactie: ‘De top van het bedrijf moest minder “zwaar” en zo was vlak voor het einde alleen mijn vader Dick nog directeur. In de jaren ’60 ging het eigenlijk steeds slechter en slechter. Voor de oudere generatie natuurlijk geen fijne periode om op terug te kijken.’

Toch zat Jordaan, mede door net aangeschafte hypermoderne Sulzer-weefgetouwen volgens Hens begin jaren ‘70 aardig op de goede weg. ‘De laatste machines maakten bijna geen herrie meer, je hoorde alleen nog maar gesis want ze werkten door middel van waterdruk. Toen ik met een vriend van de Textielschool eens zomaar ging kijken, werden we weggestuurd. Ik deed hierover uit frustratie mijn beklag bij mijn vader, maar die vond het eigenlijk alleen maar goed. Ze zaten niet te wachten op “pottenkijkers”, want ze probeerden tot op het laatst van alles uit.’

Chauffeur

Dick Jordaan doet begin 1971 nog een ultieme poging om het bedrijf van de ondergang te redden. Samen met zoon Hens toert hij per auto langs meerdere potentiële overnamekandidaten in Duitsland. ‘Ik was begin twintig en zat net in militaire dienst. Tijdens mijn weekendverlof speelde ik voor chauffeur, terwijl mijn vader op de bijrijderstoel zich kon concentreren op die belangrijke gesprekken en het ordenden van allerlei paperassen.’ Deze laatste reddingspoging mislukt helaas jammerlijk. In maart 1971 schrijft Dick een uitgebreide brief over deze zenuwslopende dagen naar familie en naaste vrienden. Hens publiceerde deze onlangs in de Facebook-groep Oud Haaksbergen.

Lufthansa

Door de plotselinge sluiting van de fabriek is er geen rol meer weggelegd voor Hens. ‘Ik heb dus nog twee jaar de opleiding “chemische procestechniek” gevolgd aan de Hogere Textielschool in Enschede. Maar dat heb ik dus nooit afgemaakt.’ Hens slaat na de sluiting van de fabriek een andere weg in. ‘Via via kwam ik bij Lufthansa terecht, in de luchtvrachtsector.’ Hier werkte hij vervolgens praktisch zijn hele loopbaan als IT’er.

Ondanks het uiteindelijk droevige lot van de textielfabriek van zijn familie kijkt Hens terug op een mooie jeugd in Twente. ‘We woonden in villa De Bleeck aan de Morsinkhofweg.’ En hoewel hij al decennia weg is, komt hij nog graag in Haaksbergen. ‘De Bleeck is nog steeds een erg mooie groene plek buiten het dorp, de villa is mooi en grondig gerenoveerd. Ik ben nog wel eens in de buurt want mijn broer Han woont daar nog in het Bleekhuisje. Ook bezoek ik elk jaar traditioneel onze familiebegraafplaats aan de Spoorstraat.’

Graag bedank ik alle lezers voor alle mooie reacties op deze serie. Via www.rutgerspanjer.nl/contact kunt u mij eventueel bereiken.