Felicitaties voor Bernard en Marie Diepenmaat

Zestig jaar getrouwd

Op 21 mei 1959 beloofden Bernard Diepenmaat (89) en Marie Keemers (88) elkaar eeuwig trouw. Vanaf die dag wonen ze samen op de boerderij aan de Appelhofweg waar Veenk’n Bernard is geboren en getogen. Een schitterende plek, zo stelde burgemeester Rob Welten vast toen hij het diamanten bruidspaar thuis feliciteerde.

Hun diamanten huwelijksdag hadden ze zich iets anders voorgesteld. Vanwege de broze gezondheid van de bruidegom is het geplande feest met buren en familie even opgeschoven. “We hebben het thuis gezellig gemaakt, samen met de kinderen en kleinkinderen”, vertelt de bruid. Haar man knikt: “Ik heb geluk gehad en ben blij dat ik er bij ben.”

Aardigheid

Welten luistert aandachtig als Bernard Diepenmaat vertelt hoe zijn vader hier woeste grond heeft ontgonnen om er in 1923 een boerderijtje te bouwen. “Ik heb het van hem overgenomen. We hadden toen varkens, koeien en kippen. Het was hard werken en je maakte lange dagen. Maar ik had er aardigheid aan.” Ook Marie, een boerendochter uit Sint Isidorushoeve, wist van aanpakken. “Als buren hielp je elkaar over en weer met het boerenwerk. De vrouwen werkten gewoon mee op het land. En als ik meeging met melken stonden de buurmeisjes te popelen om op Eduard, onze oudste, te passen”, zegt ze lachend.

Uit hun huwelijk werden ook twee dochters geboren: Henriette en Bernadet. Zoon Eduard heeft het bedrijf omgevormd tot melkveehouderij. “Mijn vader is begonnen met vijf en een halve hectare grond. Nu wordt 55 hectare land bewerkt”, zegt Bernard met gepaste trots.

Buitenmens

De bijeenkomst op woensdagochtend in de Lourdeszaal is voor het bruidspaar vaste prik. Ze prijzen zich gelukkig dat ze nog altijd op het vertrouwde erf wonen. Werken zit er niet meer in, maar het buitenmens en de boer in Bernard zijn altijd gebleven. “Dat ik het vee in de wei kan zien lopen vind ik mooi”, zegt hij. “Bernard kent alle vogels en weet veel over het wild en de jacht”, vult de bruid aan. “Hij moet nu eerst aansterken. Dan kan hij hopelijk over een poosje weer de natuur in met zijn scootmobiel.”