Meer kinderen kiezen voor vv Haaksbergen

HAAKSBERGEN – Het gaat de goede kant op met de jeugdafdeling van vv Haaksbergen. Er is sprake van een gestage groei.

De voetbalclub heeft meer jeugdleden en laat eigen kweek doorstromen naar de hoofdmacht. Haaksbergen wil die positieve lijn de komende jaren doortrekken. Volgens de club weten vooral kinderen vanaf veertien jaar de weg naar de velden op het Scholtenhagen te vinden. Van JO8 tot JO19: in al deze leeftijdscategorieën zijn er teams. Daar zijn ze op het Scholtenhagen blij mee.

Goos van der Klei is coördinator van de oudste jeugd. Hij zegt dat plezier het belangrijkst is. “Dat blijft bij onze vereniging onverminderd op 1 staan. Je hoort wel eens verhalen over jeugdspelers, die verplicht drie keer per week trainen waarbij de vrijdagavond ook nog in het teken staat van de wedstrijd op zaterdag. Voor veel jeugdspelers is dat naast schoolverplichtingen en dergelijke te veel en verliezen ze vervolgens het plezier.” Volgens de club weten vooral kinderen vanaf veertien jaar de weg naar het sportpark aan de Scholtenhagenweg te vinden. “Vaak horen we van die nieuwe spelers dat ze vanaf dat moment zelf mogen bepalen bij welke club ze willen spelen. Bij de jongste jeugd wordt die keus vaak gemaakt door de ouders. Dan is de ligging van het sportpark en de ‘roots’ van de ouders bepalend. Ook klasgenootjes spelen dan een rol. In de JO15 hebben we bijvoorbeeld een aantal spelers, die het plezier elders had verloren. Het doet me goed te zien hoe ze zijn opgebloeid”, aldus Van der Klei. VV Haaksbergen was in deze plaats ook de voorloper van het kaboutervoetbal. Coördinator jongste jeugd Arjan Schepers: “Het is best lastig opboksen tegen twee grote verenigingen in Haaksbergen. We hebben echter zeker een unieke identiteit. We doen er alles aan die te blijven uitdragen. De laatste jaren zijn we daar met hard werken prima in geslaagd. Het relatief kleine karakter van de vereniging zorgt dat spelers en ouders zich snel thuis voelen. Een vereniging waar het niet alleen draait om presteren, maar het ‘samen’ gevoel nog sterk aanwezig is.”