Column Caro Woudstra

Hollandse pot

Om op een goede manier oud te worden heb ik op een bepaald moment in mijn leven bedacht om niet meer elke dag vlees te eten. Pas veel later kwam ik erachter dat sommige mensen dit ‘parttime vegetariër’ noemen. Dat vind ik een stom woord omdat er dan ineens een labeltje aan geplakt wordt.

Ik weet niet of het komt omdat ik er nu meer op let maar iedereen heeft het de laatste tijd alleen maar over ‘gezond eten’. Ik noem dit gewoon normaal eten. Als je normaal eet dan eet je namelijk al gezond. Zodra je het gezond gaat noemen insinueer je daarmee dat het eigenlijk niet normaal is hoe je eet. Kun je me nog volgen? Het zegt iets over je denkstijl hè, als je het altijd maar hebt over gezond eten.

Hoe dan ook, ik kijk een beetje de kunst af van mijn oudere medemens die op hoge leeftijd nog niets mankeert. Mijn conclusie is duidelijk. Hollandse pot. Aardappels, vette jus, groente en weinig vlees. Niets uit pakjes. Geen gedoe met glutenvrij, koolhydraat arm, voedingssupplementen en wat voor termen nog meer. Dat je daar op den duur klachten van krijgt ben ik van overtuigt.

In werkelijkheid ligt het nog wat complexer maar daar is geen ruimte voor in een column.

Een eerlijke prijs betalen voor producten vind ik ook niet meer dan normaal hoewel me dat niet altijd lukt. De keuze tussen fairtrade bananen of chemisch bespoten, met slavenarbeid gekweekte bananen is voor mij niet moeilijk. Ik kies voor fairtrade omdat die in alle opzichten lekkerder zijn. De nasmaak van uitgebuite mensen kan ik namelijk niet goed verdragen. Dat proef je altijd.

Maar eerlijk is eerlijk, ik moet toegeven dat ik ook wel eens overvallen ben door een gevoel van hebberigheid toen ik ergens hele goedkope leuke gekleurde theelichthouders zag liggen. Voordat ik het wist stond ik ermee bij de kassa.

Mijn schuldgevoel wegwuivend met: ‘Ik ben toch geen dief van mijn eigen portemonnee?’ En: ‘Als ik het niet koop dan koopt een ander het wel’ En: ‘Ik kan toch ook niet weten of het door kinderhanden is gemaakt?’ Tralalala, ik hoor het niet en ik zie het niet. Maar het knaagde.

Als ik mezelf een labeltje moet opplakken, hoe zou ik dat nou noemen? Een biologisch gezond en verantwoorde parttime vegetariër die fairtrade bezig is? Dat wordt een belachelijk labeltje. Ik noem dat gewoon normaal.

Caro