Column Caro Woudstra

Contrast

Groter kon het contrast niet zijn. Vorige week liep ik met handschoenen, een dikke sjaal en had ik langlaufski’s onder mijn voeten en vandaag zit ik in mijn korte broek en teenslippers een boek te lezen voor de camper. Als je me dit vorige week had voorspeld had ik je niet geloofd.

Net zoals het weer niet te voorspellen is, is het leven al helemaal niet te voorspellen.

Zo ben ik leuke plannen aan het maken voor de vakantie en zo lig ik in het ziekenhuis. Het leven is nou eenmaal niet maakbaar. Je kunt beter werken aan je vaardigheden als flexibiliteit, oplossend vermogen en aanpassingsvermogen dan te geloven in het plannen en uitstippelen van je leven. In de praktijk loopt het toch altijd anders dan je gedacht had. Het valt zo tegen als je bedacht hebt om op je vijftigste met pensioen te gaan terwijl achteraf blijkt dat je helemaal niet over de vaardigheid beschikt om zoveel geld voor je vijftigste binnen te harken. Daar zit je dan. Met je dikke hypotheek en een lullig betaald baantje.

Er zijn nog steeds mensen die denken dat veel zaken in het leven te voorspellen zijn en wakkeren daarmee de angst aan van onzekere mensen. Let op: het wordt code rood! En half Nederland gaat niet meer zijn werk, scholen worden gesloten en men wacht in angst en beven op wat er komen gaat. Persoonlijk loop ik ’s morgens vroeg liever eerst even een rondje met de hond en bepaal ik zelf wel of het veilig genoeg is om de straat op te gaan. Uit praktijkervaring weet ik dat dit beter werkt dan weersvoorspellers ooit voor mij hebben kunnen betekenen.

Op mijn werk werd tijdens een voortgangsgesprek de jeukvraag gesteld: ‘Waar sta je over vijf jaar?’ Eerst heb ik hier keihard om gelachen en daarna een totaal onrealistisch antwoord gegeven. Zoals elk antwoord op deze vraag onrealistisch is. Niemand weet namelijk hoe de vlag er over vijf jaar bij hangt. Als ik dat wist dan kon ik inderdaad met mijn vijftigste met pensioen.

Het leven is niet voorspelbaar maar geef mij dan maar de onvoorspelbaarheid van het weer. Daar kan ik tenminste nog van genieten.

Caro