Column Ton van Rijswijk
Ik wil het nu eens niet hebben over een politiek onderwerp. Het “houdt mij weliswaar behoorlijk van de straat”, maar het gewone menselijk bestaan kan ook boeiende ervaringen opleveren. En à propos: over de komende bezuinigingen (liever “ombuigingen” genoemd, dat klinkt wat vriendelijker) is al zoveel gezegd en geschreven. Ik wens de gemeenteraad voor 9 juni in elk geval wijsheid toe. Maak er met elkaar een inhoudsvolle en verrijkende vergadering toe. En laat het “elkaar vliegen afvangen” achterwege, opdat Haaksbergen er echt beter van wordt.
Wat het gewone menselijke bestaan betreft: ik was afgelopen vrijdag bij een vrijwilligersbijeenkomst, die Wijkracht had georganiseerd. Niet met een vergaderdoel, maar gewoon om de vele vrijwilligers in Haaksbergen eens te waarderen en met elkaar te laten kennis maken. Het is verbluffend hoeveel verschillende motieven mensen kunnen hebben om zich aan te sluiten bij het vrijwilligerskorps. Maar het goed willen doen voor anderen overheerst. Ook bij mensen, die het zelf om wat voor reden dan ook, moeilijk hebben. Ik trof er twee aan mijn tafeltje en dat leverde boeiende gesprekken op.
Een tweede onderwerp “uit het leven gegrepen” is het feit, dat er zoveel mensen om je heen wegvallen. Heeft natuurlijk met mijn leeftijd te maken. Als je 81 bent is de kans, dat vrienden, kennissen en familieleden om je heen wegvallen, steeds groter aan het worden. Mijn vrouw verloor kort achter elkaar twee hartsvriendinnen en dat voelt nog steeds als een groot gemis. Ik verloor twee van mijn drie zusters en twee van mijn drie zwagers. Ja, de laatste zuster koester ik, bel haar elke dag om haar zoveel mogelijk moed in te spreken, want sinds een paar maanden is mijn zwager ook al opgenomen in een verpleeghuis en dat voelt voor haar ook een beetje als een afscheid.
Maar troost: ik heb nog een actieve buurman van bijna 95 en een goede kennis in Den Haag (echtgenote van mijn in 2004 overleden beste vriend). Deze kennis had ik een dezer dagen aan de telefoon (even bijpraten), zij is ook al 95 en vroeg mij of ik te zijner tijd bij haar afscheid het woord zou willen voeren. Ik hoefde de vraag niet meteen te beantwoorden, zei ze erbij. “Ja natuurlijk”, antwoordde ik meteen. Ik rijd er graag voorheen en weer naar Den Haag, maar hoop, dat het nog een paar jaar mag duren.
